Strona:Wacek i jego pies.djvu/239

 Student opowiadał o chwytaniu przez Niemców młodzieży na ulicach miast polskich, wywożeniu ich do Rzeszy na roboty przymusowe lub wysyłaniu do obozów, gdzie już tysiące ich zginęło.
 — Zwiałem więc z Warszawy! Wolę żyć z wilkami niż z Niemcami — mówił Strunowski, krzątając się po pokoju.
 Wacek opowiedział studentowi o polowaniu w puszczy i pożarze w niej, o zamordowaniu gajowego i ranie Mikusia.
 Kiedy przenieśli wreszcie wszystkie rzeczy z walizek do szafy — otworzyli w końcu skrzynię, przesłaną przez komisarza policji.
 Były tam obfite zapasy żywności, a także świece, zapałki i kilka podręczników szkolnych.
 — To już ja poradziłem! — pochwalił się Strunowski widząc radość Wacka. — W wolnych chwilach mógłbym pomóc w nauce...
 Do wieczora gawędzili ze sobą nowi znajomi, ale Wacek przypomniał sobie nagle o Mikusiu.
 — Skoczę na polanę zobaczyć, co się dzieje z moim psem — powiedział.
 — No, to i ja pójdę! — ofiarował się student. Księżyc był w pełni.
 Na polanie jasno było nieomal jak w dzień.
 Mikusia znaleźli na nowym miejscu. Leżał na szczycie pagórka, skąd zwykle oglądał okolicę, gdy strzegł konia i krowę.
 Na gwizdnięcie Wacka podniósł się nawet.
 Po chwili jednak zatoczył się i osunął na ziemię.
 — Ależ osłabło psisko! I chude to, jak szkielet! — dziwił się Strunowski, przyglądając się Mikusiowi.