Strona:Wacek i jego pies.djvu/240

 Kiedy odchodzili od niego, pies znowu powstał i usiłował iść za nimi.
 Nie mógł jednak, więc zaskamlał żałośnie.
 — Mikuś chce wrócić do domu... — domyślił się Wacek.
 — To znaczy, że już się wykurował — zauważył student. — Iść jednak jeszcze nie może... Musimy mu pomóc... Zaraz!.. Zaraz!..
 Począł ścinać długie, grube pręty, zręcznie powiązał je i zrobił nosze. Złożyli na niego słabego Mikusia i ponieśli go do gajówki.
 Pies przysłuchiwał się ich Rozmowie, z zadowoleniem mrużył ślepie i poruszał zwisającą z noszy kitą.
 Kiedy wpuszczono go do kuchni, odnalazł od razu swoją miskę i stanął nad nią. Porozumiewawczo spoglądał na Wacka a potem wsuwał nos do miski.
 Zupełnie zrozumiale wyraził myśl:
 — Nalejże mi czegoś do tej miski!
 Chłopiec dał mu mleka.
 Mikuś w okamgnieniu, chciwie wychłeptał wszystko do dna.
 Znowu spoglądał na Wacka i opuszczał nos do miski.
 — Tyle dni nic nie jadł, to na pierwszy raz dostatecznie się posilił — zadecydował student.
 Mikuś postał jeszcze kilka chwil nad naczyniem, po czym bardzo skwaszony odszedł i położył się na słomiance.
 Usnął od razu i nic go obudzić nie mogło.
 — Teraz to już psina wyliże się na pewno! — pocieszył Wacka Strunowski.