Strona:Wacek i jego pies.djvu/242

 Mikuś, mrucząc, z zadowoleniem zjadał schwytaną przez siebie kuropatwę.
 — Przebrzydły kłusowniku i nie wstyd ci?! — zawołał chłopiec, stając nad nim.
 Mikuś nie okazywał jednak najmniejszej skruchy.
 Był głodny.,
 Jego wilcza natura potrzebowała mięsa, więc je sobie zdobył i zajadał z apetytem.
 Musiał przecież nabrać sił do pracy.
 Wieczorem Mikuś zdybał zająca, ale tę zdobycz przyniósł Wackowi.
 Chłopak oddał mu łeb, wnętrzności i skoki zająca, resztę zaś pozostawił dla siebie i studenta na kolację.
 Niestety, jadł ją w samotności.
 Student nie powrócił na noc do gajówki.
 Mikuś z trzaskiem gryzł kości i cmokał głośno.
 Kiedy Wacek dał mu mleka, pies spojrzał na niego wymownie i począł powolnie chłeptać.
 Kiedy podjadłem sobie jak się należy, to mogę i mleka się napić — tak, zdawało się, ruchami swymi mówił Mikuś, senny już i leniwy.
 Wacek po kolacji przystąpił do smażenia sera. Miał zamiar sprzedać go w miasteczku.
 Udał mu się znakomicie.
 Ostry zapach jego obudził śpiącego Mikusia.
 Wstał, przeciągnął się i położył łeb na kolanach Wacka.
 — Daj mi do spróbowania! — żądały żółte ślepie. Wacek położył kawałek sera na chleb i podał psu.
 — Dobre! — ucieszyły się ślepie, kiedy Mikuś w jednej chwili przełknął przysmak.