Strona:Wacek i jego pies.djvu/247

 Byli to młodzi chłopi z sąsiedniej wsi spoza rzeki — Andrzej Tracz i Aleksander Pietrzak.
 Chłopak znał obydwu.
 Trudnili się bednarstwem i kilka razy przyjeżdżali do gajówki.,
 Pan Piotr sprzedawał im na zlecenie biura leśniczego buki na klepki do beczek.
 Teraz siedzieli przy stole i z ożywieniem rozmawiali ze studentem.
 Kiedy Wacek wszedł do izby, umilkli nagle i jak gdyby z obawą czy podejrzliwością patrzyli na niego.
 Strunowski uśmiechnął się poważnie do chłopaka i wesołym głosem zawołał:
 — Nie bójcie się, obywatele, bo pan Wacław Wężyk jest uczciwym i dzielnym Polakiem!
 Chłopi uścisnęli Wackowi rękę i mruknęli do studenta:
 — Takie to jeszcze młode...
 — Młode, bo młode, ale w głowinie i sercu ma wszystko w porządku! — odparł poważnie już Strunowski.
 — Czy należy do organizacji? — spytał Pietrzak.
 — Jeszcze nie, ale tymczasem nie jest to potrzebne — przyciszonym głosem odpowiedział student.
 Wacek, przebierając się w sąsiednim pokoju słyszał tę rozmowę i nie rozumiał jej.
 Postanowił przy sposobności zapytać o to gajowego.
 Chłopi odeszli wkrótce.
 Strunowski odprowadził ich do bramy.
 Powracał do gajówki pogwizdując głośno.