Strona:Wacek i jego pies.djvu/248

 Mikuś kręcił się koło niego i poszczekiwał ochoczo, bo mu wygwizdywana melodia przypadła do smaku i budziła wesołość.
 — To już idziesz? — spytał Strunowski wchodząc do pokoju.
 — Idę! — potwierdził Wacek, wkładając do plecaka chleb i słoik ze serem.
 Student chodził po izbie w zamyśleniu.
 Wreszcie stanął przy Wacku i powiedział:
 — Wiesz co? Chciałbym pójść razem z tobą! Muszę przecież poznać nasz rewir!
 Wacek ucieszył się na razie, lecz po chwili spochmurniał.
 — Jakżeż pozostawimy dom na cały dzień bez dozoru? — spytał.
 Student klepnął go po ramieniu i odparł:
 — Za chwilę przyjdzie tu woźny z biura leśniczego. Ma coś dostarczyć mi. Poproszę go, żeby poczekał aż wrócimy. Damy mu dzbanek maślanki, pajdę tego wybornego chleba, coś go, bracie, wczoraj upiekł. Chłop podje sobie setnie i wyśpi się za wszystkie czasy!
 — Bardzo się cieszę, że pan pójdzie ze mną do puszczy! Zobaczy pan jak w niej. ślicznie i uroczyście niby w kościele farnym! — zawołał Wacek.
 Rzeczywiście, niebawem przybył woźny Sączyński. Przyniósł jakiś ciężki worek, złożył go w stajni i starannie przykrył słomą, szepnąwszy coś do Strunowskiego.
 Woźny zgodził się chętnie pilnować domu.
 — Dziś mam wolny dzień, to go przynajmniej spędzę na świeżym powietrzu — mówił przyglądając