Strona:Wacek i jego pies.djvu/249

się Wackowi, który stawiał przed, nim na stole dzbanek z maślanką, bochenek chleba i miseczkę z tłustym serem.
 Wacek ze studentem wyruszyli wreszcie.
 Przed nimi biegł ogromnie podniecony Mikuś i oglądał się niecierpliwie.
 Puszcza ogarnęła ich.
 Studentowi, mieszkańcowi zgiełkliwej Warszawy wydało się, że skończył się raptownie zwykły świat i otworzył się zupełnie inny. A był to świat pełny ciszy i dostojnego spokoju.
 — Chłopak ma słuszność! Uroczyście tu jak w świątyni! — pomyślał Strunowski.
 Wysokie, równe piony sosen niby złote kolumny podtrzymywały zielone sklepienie.
 Nieuchwytny prawie pogwar brzmiał ni to dobiegające skądś z wysoka przygłuszone dźwięki organów, ni to głosy niewidzialnego chóru, śpiewającego nieznany hymn bez słów.
 Nic nie płoszyło ciszy.
 Gruba warstwa igliwia tłumiła kroki idących w milczeniu ludzi.
 Nie nawykłego do ciszy leśnej studenta ogarnął strach.
 Spojrzał na Wacka i zdumiał się.
 Tu, w puszczy chłopiec zmienił się nie do poznania.
 W gajówce, przy pracy, był w stałym ruchu i jak gdyby obarczony nadmiarem pracy chodził lekko przygarbiony.
 Teraz szedł wyprostowany, jak niegdyś chodził gajowy, z głową podniesioną, z skupionym i czujnym