Strona:Wacek i jego pies.djvu/25

 Nic więcej nie mówiąc, zła na samą siebie, wepchnęła synów do sieni i wszedłszy za nimi, z hałasem zatrzasnęła drzwi.
 Wtedy dopiero Jurek podszedł do Bronka i mruknął groźnie:
 — Merdałeś ogonem przed Sołtysową jak pies!
 — Ty sam — pies! — odpalił chłopak.
 Jurek skoczył ku niemu i zaczęła się bójka.
 Inni natychmiast wzięli w niej udział.
 Jedni byli po stronie nauczycielskiego syna — Jurka, drudzy stanęli przy Bronku, przyjacielu sołtysowych synów.
 Powstała wrzawa i zgiełk.
 To widząc, Wacek szybkim krokiem poszedł dalej. Przy nim dreptał Mikuś i chwilami powarkiwał. Oglądał się co chwila.
 Myślał zapewne, że dobrze byłoby rzucić się teraz w tłum szamocących się chłopców i pomścić swoje krzywdy.
 Przecież byli to jego zaklęci wrogowie.
 Oni to rzucali w niego kamieniami i kijami, gonili, ledwie gdziekolwiek się pokazał, i szczuli psami.
 Oni to wtedy, gdy uwiązany do płotu strzegł kurnika przed lisem, oblali mu bok wrzątkiem.
 Dotychczas ma tam łysinę i czerwoną bliznę.
 Teraz mógłby odpłacić się za wszystko.
 Tak myśląc, jeżył kudły na karku, marszczył pysk i pokazywał duże, białe, ostre kły — zupełnie takie same, jakie kiedyś miał wilczek War.