Strona:Wacek i jego pies.djvu/256

 Mikuś rwał się z rąk Wacka.
 Chłopak z całych sił trzymał go za obrożę.
 — He — uśmiechnął się student — gdyby tak teraz puścić Mikusia! Pokazałby on tym drabom, czego są warte jego kły.
 Wacek był blady i niespokojny.
 — Mikuś poznał w Szumacherze mordercę pana Piotra i dlatego tak napadał na niego... Muszę teraz pilnować Mikusia, bp oni gotowi zabić go czy otruć — półgłosem powiedział Wacek.
 — O, to oni potrafią! — zgodził się Strunowski. — Ale po co oni tu się włóczą? Przecież przyszli nie po to, by nam o polowaniu tych wyrostków oznajmić?
 — Właśnie myślałem o tym — szepnął chłopak — i jestem niespokojny o Mikusia i... o pana.
 — Tymczasem jestem w porządku...
 Ta zagadkowa odpowiedź studenta jeszcze bardziej zatrwożyła Wacka.’
 W gajówce zastali woźnego chrapiącego na tapczanie i długo nie mogli go dobudzić.
 Miał mocny sen.
 Po kolacji odszedł.
 Student położył się wkrótce i zgasił lampę.
 Wacek wyszedł i usiadł na stopniach ganku.
 Noc była ciemna, jesienna.
 Zrywał się zimny wiatr.
 Szumiały korony drzew.
 Pomruk biegł od puszczy.
 Krakały wrony, które obsiadły na noc stary grab przy drodze.