Strona:Wacek i jego pies.djvu/261

miała odgryzioną głowę i ślady ostrych zębów na bokach.
 Kiedy opowiedział o tym studentowi, ten zawołał:
 — No, widzę, że masz szczęście! W tej kałuży muszą być karasie, bo to zapewne wydra schwytała jednego z nich, a tyś ją spłoszył w czasie uczty.
 Musisz teraz przerobić się na rybaka, bo mój kupiec rad będzie z ryb.
 Wacek przypomniał sobie, jak w Wielkopolsce w jeziorach łapią ryby więcierzami.
 Nie zwlekając więc przystąpił do roboty.
 W dwa dni później, wraz ze Strunowskim opuścili na dno jeziorka dwa więcierze z prętów wiklinowych. Do wnętrza ich Wacek dla przynęty włożył duże kawały suchego, spleśniałego chleba.
 Wieczorem tego samego dnia wyciągnęli więcierze.
 Były nabite opasłymi karasiami o złocistych bokach.
 Strunowski pojechał natychmiast z rybami do swego kupca i powrócił z pieniędzmi i zamówieniem.
 Wacek, zajęty tym wszystkim, miałby zapewne wyrzuty sumienia, że małp udziela się ochronie rewiru.
 Uspokoił się jednak niebawem.
 Student zastąpił go teraz całkowicie.
 Zaczął się interesować puszczą.
 Wychodził z gajówki tuż po świcie i powracał dopiero o zmierzchu.
 Wydawał się Wackowi znużonym i jak gdyby czymś stroskanym. Chłopak nie śmiał go o nic za-