Strona:Wacek i jego pies.djvu/264

 Po drodze do niej, na małych polankach pan Piotr postawił i ogrodził trzy stogi siana dla podkarmienia w zimie łosi, jeleni i sarn.
 Teraz zwierzęta te opuściły rewir, lecz Wacek słusznie kombinował, że jeżeli rozgrodzi stogi, to zwierzęta z sąsiedniej części puszczy, być może zwęszą siano i przychodząc na żer, z czasem znajdą tu dla siebie dogodne stoiska i pozostaną.
 Myśląc o tym szedł przez puszczę i nie spostrzegł nawet, że zbliżał się już do miejsca, gdzie niedawno szalał pożar.
 Zorientował się wreszcie, poczuwszy kwaśny i smolny zapach, unoszący się jeszcze z popalonych pni i korzeni.
 Dodał kroku, lecz po chwili stanął jak wryty.
 Z krzaków wypadło dwóch młodych chłopów.
 Trzymali rewolwery wymierzone w Wacka i pytali:
 — Hasło?
 Chłopak milczał. Nie rozumiał pytania.
 Chciał iść dalej, lecz jeden z chłopów przystawił mu broń do piersi i mruknął:
 — Stój, bo strzelę!
 Wacek zatrzymał się znowu.
 — Gdzie idziesz? — padło pytanie.
 — Obchodzę rewir, bo pracuję tu z gajowym — odpowiedział Wacek, bardziej zdumiony niż przerażony.
 Chłop podszedł, wyjął z kieszeni Wacka chu-steczkę i zawiązał mu oczy.
 — Naprzód! — skomenderował surowym głosem i ujął chłopaka pod ramię.