Strona:Wacek i jego pies.djvu/265

 Szli dość długo, aż stanęli wreszcie.
 Wacek pochwytywał głosy wielu ludzi znajdujących się w pobliżu i słyszał słowa chłopa, który mówił:
 — Dowódco, melduję posłusznie: Przed czujką nr 3 zatrzymano tego chłopaka. Nie znał hasła. Powiada, że pracuje z gajowym tego rewiru...
 Rozległ się znajomy Wackowi śmiech Strunowskiego:
 — Dpbrze mówił chłopak, bo rzeczywiście pracuje ze mną... Zdejmijcie mu, kolego, opaskę z oczu!...
 — Rozkaz, dowódco!
 Wacek zobaczył uśmiechniętą twarz swego gajowego i ucieszył się na jego widok.
 Pan Edward Strunowski spoważniał jednak natychmiast i wyprostowany, nawykłym do rozkazywania głosem powiedział:
 — Obywatelu, znajdujecie się śród ochotników chłopskich sił zbrojnych. Przechodzą tu przeszkolenie, aby kiedy nadejdzie rozkaz, wystąpić przeciwko nieprzyjaciołom naszym. Wykryliście przypadkowo naszą tajemnicę. Musicie ją zachować, i dlatego złożycie przysięgę milczenia o tej sprawie. Zdejmijcie czapkę, obywatelu, i podnieście rękę! Powtarzajcie za mną!
 Strunowski powolnie wymawiał słowa przysięgi, Wacek powtarzał za nim w skupieniu, jak uroczystą modlitwę.
 — Czy chcielibyście należeć do naszej organizacji?
 — Chcę! — zawołał chłopak namiętnym głosem.
 — Daję wam przezwisko „Ryś“ — oznajmił student. — Podam wam w domu warunki członka