Strona:Wacek i jego pies.djvu/270

 Poznał wielu nowych ludzi.
 Należeli, jak i on, do organizacji, chociaż byli tam różni ludzie: chłopi, rzemieślnicy, ksiądz, nauczyciel i kilku młodych ziemian.
 Wszyscy byli równi sobie, uważali się za kolegów; nikt się nie wywyższał; każdy słuchał rozkazu dowódcy.
 W gajówce Strunowski o tych sprawach tajemnych nigdy z Wackiem nie rozmawiał. Stawał się od razu dawnym, wesołym studentem i towarzyszem.
 Wieczorami uczył Wacka, przesłuchiwał go lub przeglądał jego wypracowania.
 Z rzadka zaglądali do gajówki jacyś nieznani Wackowi ludzie i porozmawiawszy na osobności ze Strunowskim, odjeżdżali.
 W lutym student rozpuścił swój przeszkolony oddział i rozpoczął zbiórki z nowozaprzysiężonymi chłopami z dalszych osiedli.
 Wacek nie zaglądał już na pogorzelisko, chyba że musiał dostarczyć tam broń czy jakieś inne paczki, po które posyłał go student.
 Chłopak pracował w domu, przygotowując ser na sprzedaż lub przywożąc kupcowi wyciągnięte z jeziorka karasie.
 Mikuś, nie mając nic do roboty, nudził się, ziewał wniebogłosy i tył.
 Czasami tylko dla rozrywki wykradał się z domu i przepadał w puszczy.
 Powracał zawsze ze zdobyczą czy upominkiem dla Wacka.