Strona:Wacek i jego pies.djvu/272

 Więcej Wacek już nie słyszał.
 Tylko zaniepokojone wrony rozkrakały się po całej puszczy.
 Wieczorem, po skończonej lekcji, student podniósł na Wacka smutne oczy i szepnął:
 — Miałem dziś z tobą ostatnią lekcję, bracie!
 — Ostatnią? Dlaczego? — przeraził się chłopak.
 — Muszę na łeb na szyję zwiewać stąd i to — jak najdalej — mruknął Strunowski.
 — Co się stało?
 — Dziś pochwyciliśmy w lesie trzech szpiegów: Szumachera i obu Flemmingów... — objaśnił student.
 — Gdzie oni są teraz? — spytał przerażonym głosem Wacek, przypomniawszy sobie trzy strzały w puszczy.
 — Są w ziemi... — machnął ręką Strunowski. — Zostali zastrzeleni, bo w przeciwnym razie wydaliby pały oddział. Zakopaliśmy ciała na bagnie... Muszę teraz uciekać stąd... bo żandarmi będą szukali zaginionych i chwytali ludzi bez wyboru.
 Wacek był niepocieszony.
 Rady jednak nie było.
 Rozumiał, że po tym, co się stało dziś w puszczy, Strunowski i jego ludzie muszą się ukryć.
 Odezwały się w jego głowie, słyszane przed dwiema godzinami, trzy dziwnie ponure i złowieszcze strzały.
 Ze dna duszy podniósł się strach, że pozostanie w gajówce sam, że będzie spędzał samotnie nieskoń-