Strona:Wacek i jego pies.djvu/284

zienia i schwytania rosyjskich żołnierzy ukrywających się w puszczy.
 Wacek ukradkiem przeżegnał się i wzniósł oczy ku czarnemu niebu.
 Dziękował Bogu za opiekę nad sobą i niemal za cud.
 Z przerażeniem myślał, że gdyby żandarmi dotarli do puszczy wcześniej, na pewno zatrzymaliby go z ładunkiem broni. Zginąłby na miejscu, a broń przepadłaby na zawsze. Teraz skład został wypróżniony.
 Nikt nie zauważy miejsca, gdzie się znajdował.
 Dół w ziemi został zasypany i zrównany. Nad nim ułożono stos z opalonych pni i gałęzi. Ślady pracujących tam ludzi zatarto i przysypano śniegiem.
 Żandarmi kazali Wackowi iść przed nimi.
 Sami zaś, trzymając w pogotowiu ręczne karabiny maszynowe i oglądając się bojaźliwie, szli za nim.
 Cisza zalegała puszczę.
 Z rzadka tylko spłoszony krokami kilku idących ludzi zrywał się zając, żerujący w krzakach.
 Poruszone przez niego sztywne pędy i suche badyle długo szeleściły i zgrzytały.
 Żandarmi nie odważali się świecić sobie latarkami, więc pochód odbywał się w ciemności.
 Potłuczony i obolały Wacek szedł powolnie.
 Kilka razy w mroku błysnęły czerwone skry, lecz gasły natychmiast.
 Wacek gwizdnął cichutko.
 Tak gwizdał zawsze, kiedy posyłał Mikusia na tropienie.