Strona:Wacek i jego pies.djvu/285

 Na ten krótki sygnał, zupełnie blisko, w gąszczu wikliny zapaliły się wilcze ślepie Mikusia i natychmiast przepadły.
 Wacek wiedział jednak, że pies kryje się w pobliżu i idzie za nim.
 Wacek spostrzegł, że już wyszli poza granicę rewiru.
 Dochodziła zapewne godzina trzecia w nocy, kiedy dotarli do obszernej polany.
 Żołnierze niemieccy wbijali słupy i przeciągali druty kolczaste.
 W środku ogrodzonego placu stał tłum chłopów, aresztowanych po wsiach, fornali, wziętych po dworach, i mieszkańców pobliskich miasteczek.
 Śród nich pozostał też i Wacek.
 Ludzie mieli ponure twarze i oczy pełne trwogi i rozpaczy.
 Rozlegały się ciche głosy:
 — Wzięto nas za zakładników... Na pewno rozstrzelają...
 Wacek westchnął i modlić się zaczął.
 Nie chciał umierać.
 Pragnął słońca, szczęścia, życia bogatego w piękne, szlachetne, nieśmiertelne czyny...
 Tymczasem był zakładnikiem.
 Zakładników niemal codziennie rozstrzeliwano.
 Rozpacz i strach ściskały serce chłopaka.
 Nie czuł nawet bólu w swym zbitym kolbami i skopanym ciele.
 Rozpacz i strach silniejsze stawały się od najdotkliwszego bólu.