Strona:Wacek i jego pies.djvu/287

 Odeszli już daleko od obozu zakładników, gdy nagle w puszczy rozległy się krzyki, gwizdki, błysnęły światła latarek, gruchnęła salwa.
 Chłopak stanął i nasłuchiwał.
 Domyślił się, że żandarmi natrafili na spadochroniarzy rosyjskich i rozpoczęli atak na nich.
 Z daleka dobiegał turkot pędzących na pomoc motocyklów z żołnierzami.
 Strzelanina wzmagała się z każdą chwilą.
 Strwożone echo niosło jej odgłosy od drzewa do drzewa, do najtajniejszych uroczysk kniei i zaśnieżonych wrzosowisk borów.
 Ustaliwszy, gdzie się zawiązała bitwa, Wacek popędził w przeciwną stronę.
 Wkrótce stanął nad rzeką i zaczaił się w krzakach.
 Odgłosy bitwy szybko zbliżały się do jego kryjówki.
 Wacek spojrzał na rzekę.
 Nie była w tym miejscu szeroka, ale czarny jej nurt z pluskiem mknął szybko, robiąc ostry skręt.
 Gdzieś zupełnie już blisko zaturkotał motocykl. Odpowiedział mu natychmiast szczęk karabinu maszynowego.
 Nie było już czasu na wahanie i namysły?
 Wacek skoczył do wody.
 Prąd porwał go natychmiast i poniósł.
 Chłopak umiał dobrze pływać.
 Urodził się przecież nad głębokim jeziorem wielkopolskim.
 Płynął więc walcząc z nurtem i syczącymi wirami.
 Obok niego, ciężko sapiąc, płynął Mikuś.