Strona:Wacek i jego pies.djvu/289

 Z trudem wydostał się na urwisty brzeg i zapadł w haszczach.
 Szczekając zębami i już nie kryjąc się wcale, długo wlókł się brzegiem wołając rozpaczliwie:
 — Mikuś! Mikuś!
 Odpowiadał mu tylko plusk i syk mknącej rzeki, turkot karabinów maszynowych, sygnały syren motocyklów, gwizdki i krzyki w puszczy.
 Koło południa dopiero dobrnął Wacek do Rogaczewa.
 Pan Karski, ujrzawszy go, przeraził się.
 Chłopak ledwie trzymał się na nogach, jęczał z bólu, i nie mógł się wyprostować. Mokra odzież jego, poplamiona mułem rzecznym, (zesztywniała na mrozie. Wacek szczękał zębami i dygotał z zimna. Po bladej twarzy spływała cienka struga krwi z rozbitej kolbą głowy. W głęboko zapadłych oczach zapalały się niezdrowe, zielone ogniki.
 — Co się z tobą działo, chłopaku? — pytał z nie-pokojem pan Karski.
 — Byłem aresztowany w obozie zakładników... których rozstrzeliwują... Poza tym bili mnie w gajówce... Uciekłem... W puszczy — bitwa... — rzęził Wacek, z trudem poruszając ustami.
 I nagle schwycił się za głowę i jął jęczeć w bezmiernym żalu:
 — Mikusia... Mikusia mi zabito!... Mikusia nie ma i nigdy już nie będzie!... Jestem teraz sam na świecie!...
 Zerwał się z krzesła, chciał coś jeszcze krzyknąć i runął nieprzytomny na ziemię.