Strona:Wacek i jego pies.djvu/35

 Twarz miał surową i smutną.
 Zdawało mu się, że nie warto żyć na świecie, gdzie nazbierało się tyle krzywdy, grzechów i łez.
 Nie wiedział sam, co ulżyłoby mu.
 Czy lepiej wypłakać się, tak jak to zrobił wczoraj, czy też wykrzyknąć jakieś groźby i przekleństwa dla wrogów?
 Poczuł nagle, że coś go potrąciło z siłą.
 Zobaczył Mikusia.
 Piesek oparł mu łapy na piersi, patrzał na niego dobrymi ślepiami i lizał mu policzki.
 Wacek zrozumiał, że Mikuś wyczuł smutek jego i ból serdeczny i chce go pieszczotą swoją pocieszyć i uspokoić.
 Wolną ręką objął kundelka i przycisnął twarz do jego szyi.
 Zdumienie ogarnęło znowu chłopaka.
 Nie umiał wytłumaczyć sobie, w jaki sposób ten prawie dziki i nieufny zawsze piesek potrafi wyczuć wszystko.
 Wacek uspokoił się i poszedł dalej.
 Mikuś nie odstępował go już.
 Szedł przy nim, chwilami ocierał się o jego nogę.
 Czasami zabiegał mu drogę i zaglądał do oczu, niby chciał się przekonać, czy nie ma w nich łez.
 Wymachiwał przy tym ogonem i piszczał zabawnie.
 Dopiero, kiedy Wacek zaczął się uśmiechać, Mikuś począł po dawnemu krążyć po polu.
 Doszli wreszcie do lasu.