Strona:Wacek i jego pies.djvu/41

Rozdział ósmy

NOC NIESPODZIANEK

 Tego wieczora Wacek sam powrócił do swej izdebki na poddaszu. Poczciwa Cesia sprzątnęła tam wszystko i napaliła w piecu.
 Zacisznie było w izdebce Wacka i ciepło.
 Czuł się jednak smutnym i miał ciężar na sercu.
 Do pokoiku zaglądał blady księżyc.
 Biała smuga jego promienia sunęła po deskach podłogi, oświetlała ciemne oblicze Częstochowskiej i zapalała iskierki na cienkiej, złoconej ramie świętego obrazka.
 Wacek usiadł na łóżku i zwiesił głowę.
 Bolało go ramię od ciężkich baniek i nogi od długiego chodzenia.
 Ukląkł i zaczął się modlić za matulę i ojca, a następnie prosił Boga i Chrystusa o opiekę nad sobą i pocieszenie w jego doli sierocej.
 Ledwie położył się i głową dotknął poduszki, usnął natychmiast.
 Spał jednak nie długo.
 Coś go obudziło i w jednej chwili odpędziło sen.
 Z dołu dobiegł brzęk garnków i rondli.
 Siwikowa i Cesia krzątały się jeszcze po kuchni.
 Wacek podchwytywał cichy, basowy głos Macieja, czytającego na głos gazetę, czy książkę.
 Wacek rozumiał, że wszakże nie to wyrwało go ze snu.