Strona:Wacek i jego pies.djvu/46

 Przeszli do kuchni.
 Wkrótce już Mikuś głośno chłeptał krupnik z miski, wyławiał z niej kawałki rozmoczonego chleba, a potem wlazłszy pod ławę, z trzaskiem i sapaniem oprawiał kość.
 — Zaprowadzimy go teraz do budy i uwiążemy, żeby się przyzwyczaił do miejsca — rzekł Maciej.
 Wyszli razem na podwórze.
 Pomiędzy kurnikiem a oborą, stała na gładko wyheblowana skrzynia, z otworem do wejścia. Maciej okrył ją dachem ze starej papy przesmolonej.
 Wacek wepchnął Mikusia do budy, gdzie leżał snopek słomy, uwiązał przyjaciela na powrozie i pozostawili mu dogryzać kość, którą kundelek zabrał ze sobą.
 Wacek powrócił do siebie na poddasze, spokojny i szczęśliwy.
 Usnął z uśmiechem na twarzy.
 Obudziło go znowu wściekłe ujadanie psów wiejskich.
 Z każdego niemal podwórka dobiegało szczekanie.
 — Co znowu nowego? — doszedł z dołu głos Macieja i rozległy się jego kroki.
 Zaciekawiony Wacek zbiegł ze schodów i stanął w sieni. Siwik otworzył drzwi.
 Wacek ujrzał Mikusia. Stał przed budą i wyciągnąwszy szyję, wył przeciągle i ponuro.
 Temu to, prawdziwie wilczemu wyciu, odpowiadały wszystkie psy wiejskie.
 Być może, ujadały ze strachu przed wilkami lub nienawiści do nich. Czy też może — wycie Mikusia obudziło w nich jakieś niejasne wspomnienia. Może