Strona:Wacek i jego pies.djvu/50

 Nagle nadbiegł powiew wiatru.
 Śród różnych zapachów Mikuś natychmiast pochwycił coś obcego.
 Zatrzymał się, przycisnął do ziemi i całą piersią wciągnął mroźne powietrze.
 Jeszcze bardziej płaszcząc się na śniegu i tuląc uszy, zaczął czołgać się ku zagrodzie.
 Przez wyłom w płocie dostał się na podwórko i tu zaczaił się za sągiem narąbanego drzewa.
 Teraz wyraźnie już wyczuł ostrą woń lisa.
 Mikuś wyjrzał ostrożnie i ujrzał go.
 Rudy złodziejaszek wykorzystał jego nieobecność i zakradł się na podwórze.
 Był zajęty podkopywaniem się pod kurnik.
 Mikuś czołgał się ku niemu powolnie, bez najmniejszego szmeru.
 Zupełnie już z bliska, skoczył ku rabusiowi.
 Lis nie miał odwrotu, więc musiał przyjąć walkę.
 Choć udało mu się zranić głęboko Mikusiowi pysk, nie trwała ona długo.
 Pies zgarnął pod siebie lisa i schwyciwszy go za szyję, zadusił.
 Odgłosy walki zbudziły i zaniepokoiły kury, kaczki i gęsi.
 Gdakanie, kraczenie i gęganie podniosło na nogi całą rodzinę Siwików i Wacka.
 Wszyscy wypadli na podwórko..
 Mikuś stał nad nieżywym już lisem.
 Od czasu do czasu potrząsał nim jak szmatą i wywiesiwszy język, zlizywał sobie spływającą z pyska krew.