Strona:Wacek i jego pies.djvu/61

Rozdział dwunasty

WACEK STAJE SIĘ MĘŻCZYZNĄ

 Wacek z Mikusiem wpadli do wsi.
 Chłopak nie rozglądając się biegł ku zagrodzie Siwików.
 Stanął jak wryty.
 Przed nim leżało dymiące rumowisko i sterczał komin z zakopconych cegieł.
 I nic więcej...
 Dym gryzł oczy. Żar palił skórę.
 Wacek dopiero teraz począł się rozglądać wokoło.
 O kilka kroków od niego spostrzegł czyjeś nogi w butach, wystające z gruzów na pogorzelisku.
 Przerażony zbliżył się i krzyknął.
 Poznał Macieja Siwaka, chociaż gospodarz miał twarz na wpół spaloną.
 Wacek zaczął wołać na Ceśkę i młodych Siwików, lecz nikt mu nie odpowiadał.
 Poszedł więc ulicą, śród dopalających się zgliszcz, rozglądając się na wszystkie strony.
 Musiał przecież dowiedzieć się i zrozumieć, co się stało w wiosce — spokojnej zawsze i cichej.
 Dostrzegł jeszcze kilku zabitych gospodarzy, leżących na drodze i na podwórzach swych zagród.
 Dopiero wyszedłszy za wieś, ujrzał Wacek w polu gromadkę ludzi.
 Gdy się zbliżył, zobaczył kilka starszych kobiet.
 Obok nich stały wyprowadzone z palących się obór krowy i konie. Zwierzęta miały opaloną sierść i rany na bokach.