Strona:Wacek i jego pies.djvu/82

lekkim krokiem. Miała łeb opuszczony tak nisko, że jej długie, miękkie uszy wlokły się po ziemi.
 Węszyła coś, zatrzymywała się, badała ślady i biegła dalej, wymachując sztywnym ogonem.
 Mikuś pozostał na miejscu.
 Postanowił dowiedzieć się, co zwęszyła Nora w gęstych zaroślach młodych sosenek.
 Chrapy jego węszyły ostrą woń.
 Począł słuchać.
 Wkrótce dobiegły go ciche, głuche, urwane głosy, zgrzyt piór i lekki łopot skrzydeł.
 Nie wątpił, że w haszczach czają się ptaki.
 Ale jakie? W puszczy gnieździ się mnóstwo ptaków, więc dlaczego Nora ucieszyła się zwęszywszy je?
 Drżąc z niecierpliwości Mikuś przycisnął się do ziemi.
 Czołgał się jak wąż, ostrożnie, bez szmeru rozsuwając gałązki sosenek i zeszłoroczne badyle.
 Żółte ślepie wbijał w haszcze i wzrokiem szukał czegoś w sieci igliwia i suchych traw.
 Nie spostrzegł suchej gałązki leżącej na ziemi.
 Gdy oparł się o nią, z trzaskiem złamała się pod jego ciężarem. Mikusiowi wydawało się, że ziemia rozwarła się przed nim, a z jej głębi z hukiem wyleciały czarne kamienie.
 Ochłonął jednak natychmiast i znieruchomiał.
 Spostrzegł pięć dużych, ciemnoszarych kur, jakich w domu nigdy nie widział. Z łopotem skrzydeł odlatywały szybko, zręcznie omijając piony drzew. Wkrótce wzbiły się ponad ich korony i znikły.