Strona:Wacek i jego pies.djvu/83

 Mikuś zamierzał już powrócić do domu, gdy posłyszał nagle głuchy gniewny bulgot.
 Dobiegł gdzieś z wysoka.
 Pies podniósł łeb i znowu znieruchomiał.
 Tuż nad nim, z wysokiej gałęzi sosny dochodziły te basowe, nigdy nie słyszane dźwięki.
 Mikuś widział przed sobą dużego, czarnego ptaka. Rozpuścił ogon niby wachlarz, bił skrzydłami w gałąź i bulgotał gniewnie.
 Słońce, przebiwszy się przez gąszcz korony, oświetliło go.
 Mikuś zdumiał się.
 Ptak zmienił się w okamgnieniu. Stał się granatowy i cały w iskrach — złotych, zielonych, liliowych. Nad oczami widniały szerokie szkarłatne brwi. Ptak tupał i podskakiwał w miejscu.
 Pies nigdy przedtem nie widział głuszca.
 Zrozumiał jednak, że wspaniały ptak chce go nastraszyć i odpędzić od gniazda, gdzie głuszec miał siedzibę ze swymi szarymi kurami, które Mikuś wystraszył niebacznie.
 Kundel wyczuwał, że coś nabroił.
 Stulił więc uszy i nie patrzał już na rozgniewanego ptaka.
 Wycofał się z haszczy i podejrzliwie oglądając się popędził do gajówki.
 Chrapy miał pełne woni pięknego ptaka.
 Wiedział, że nigdy już jej nie zapomni i zawsze odróżni ją wśród innych.
 Zdążył do domu na czas.
 Nikt nie spostrzegł nawet, że Mikuś pozostawił podwórko bez opieki.