Strona:Wacek i jego pies.djvu/91

ostępu do ostępu, nie omijając najdzikszych zakątków kniei.
 Takie niedostępne miejsca szczególnie przyciągały Mikusia ku sobie.
 Czuł całą istotą swoją utajoną w nich tajemnicę. Pragnął wykryć ją i poznać wszystko do ostatka.
 Pewnej niedzieli, kiedy szaro jeszcze było i nawet ptaki się nie obudziły, Mikuś wyśliznął się za bramę gajówki i przebiegłszy kilkanaście kroków ścieżką, zanurzył się w gąszcz krzaków.
 Dziś miał przed sobą daleką drogę.
 Musiał dotrzeć aż do rzeki.
 Wczoraj, biegnąc na pastwisko przez nieduże bagienko, natrafił na jakieś okrągłe ślady wyciśnięte w mokrej ziemi.
 Pies długo węszył sunąc przez moczar.
 Woń, którą czuł, nie była mu znana. Rozumiał tylko jedno, że było to zwierzę i zwierzę bardzo duże.
 Ślady prowadziły Mikusia ku rzece.
 Wiedział o tym, bo dobiegał go wilgotny, świeży powiew od wody.
 Przeszedłszy spory szmat puszczy, zatrzymał się i pobiegł, co tchu starczyło, na swoją polanę.
 Czerwone jeszcze promienie słońca przebijały się poprzez piony drzew. Korony wysokich sosen i świerków jak gdyby się paliły. To wschodzące słońce ubarwiło je, rzuciwszy na drzewa szkarłatne i złociste promienie.
 Był to czas, kiedy budził się Wacek i zmówiwszy modlitwę poranną, wypędzał bydło na pastwisko.
 Mikuś musiał być już wtedy na podwórku.