Strona:Wacek i jego pies.djvu/92

 Śpieszył się więc strasznie, a w jego łbie śmigała uparta myśl:
 — Niech-no tylko Wacek wyjdzie na długo z domu, odnajdę te ślady i ujrzę zwierzę, które je pozostawiło na moczarze!
 Pies, sam tego nie wiedząc, odkładał swoją nową wyprawę do niedzieli.
 Wreszcie dzień ten nadszedł i Mikuś sunął przez puszczę do bagienka.
 Pozostawało jeszcze sporo czasu do wschodu słońca.
 W puszczy ciemno było.
 Płachty mgły snuły się i kołysały nad zaroślami olsz.
 Ptaki spały jeszcze i tylko puchacz odzywał się z kniei:
 — Pu-hu! Pu-hu!
 Z szelestem spadały na ziemię stare szyszki r suche gałązki.
 Mikuś — zasłuchany i przejęty — przedzierał się przez gąszcz i przeskakiwał zbutwiałe, omszałe kłody powalonych przez burzę sosen i brzóz.
 Pragnął dojść jak najprędzej do bagienka, gdzie wykrył niedawno tajemnicze ślady.
 Ucieszył się, kiedy łapy poczęły mu grzęznąć w miękkiej ziemi i poczuł ostry aromat tataraków, a po chwili mdłą woń gnijących trzcin grążeli.
 Zbliżał się do jeziorka, ukrytego w kniei i otoczonego mokradłem.
 Pies zwolnił bieg, a gdy chrapami pochwycił znaną mu już woń zwierzęcia, przywarł do ziemi.