Strona:Wacek i jego pies.djvu/97

 Gdy zajrzała na stanowisko łosi i powęszyła dokoła, Nora zrozumiała wszystko: i to, że Mikuś rozpędził stadko, i to, że goni młodego byczka.
 Pędząc krótszymi drogami dogoniła Mikusia i już zamierzała mu dać łupnia, kiedy nagle wszystko się odmieniło.
 Mikuś trzymał za kark kłusownika.
 Wdzięczność podniosła się z dna starego serca wiernej Nory.
 Wczepiła się natychmiast w kłusownika, żeby dopomóc Mikusiowi.
 Szczekała przy tym, wołając gajowego.
 Pan Piotr przybiegł wkrótce.
 Odebrał kłusownikowi strzelbę, naboje, nóż i siekierę, a potem uwolnił go od psów i obejrzał poszarpany przez Mikusia kark chłopa.
 Przemówiwszy do niego surowym głosem, odwrócił się i poszedł.
 Psy szły za nim.
 Były smutne i niezadowolone.
 Nie rozumiały, dlaczego musiały puścić złego człowieka ze strzelbą?
 Zabiegały więc drogę gajowemu i pytającym wzrokiem zaglądały mu do oczu.
 Pan Piotr mruczał do nich:
 — No, no, dość tego! I tak już podziurawiłyście mu skórę. Nieprędko ją zaceruje lub załata! Miał za swoje!
 To powiedziawszy machnął ręką w stronę gajówki.
 Tym ruchem nakazywał psom powrót do domu.