Strona:Waldemar Bonsels - Pszczółka Maja i jej przygody.pdf/117

a równocześnie ktoś ją tak silnie chwycił za kołnierz, że jej omal nie złamał karku. Do końca życia Maja nie zapomniała tego śmiechu. Brzmiał jak chichot szatański w ciemności, a towarzyszył mu przerażający chrzęst pancerza.
 Hjeronim odrazu stracił władzę we wszystkich nogach i jak długi wpadł z gałązki do beczki z wodą.
 — Wątpię, czy się to dobrze skończy — zawołał, ale biedna Maja nie słyszała już jego słów.
 Z początku zaledwie się mogła odwrócić, tak mocno ją trzymano. Widziała tylko ramię opancerzone złotą blachą i ogromną głowę ze strasznemi szczypcami. W pierwszej chwili myślała, że to olbrzymia osa, niebawem jednak poznała, że jest w mocy szerszenia. Potwór ten prążkowany na czarno i żółto był zapewne cztery razy większy od niej.
 Nareszcie wy dobyła głos z krtani i ze wszech sil zaczęła wołać o ratunek.
 — Daj pokój, malutka — rzekł szerszeń z urągliwą słodyczą, złośliwie się uśmiechając. — Potrwa tylko chwileczkę i zaraz się skończy.
 — Proszę mnie puścić! krzyknęła Maja — inaczej ukłuję pana w samo serce.
 — Zaraz w serce? zaśmiał się rabuś — to bardzo odważnie. Ale poczekaj jeszcze, moja mała.
 Maja wpadła w złość straszliwą. Największym wysiłkiem zdołała się odwrócić i wydawszy swój cienki, przenikliwy okrzyk bojowy, skierowała żądło prosto w pierś szerszenia. Ale oto stało się coś okropnego: żądło jej się przegięło, nie przebiwszy pancerza zbójeckiego.
 Oczy szerszenia zapłonęły gniewem.