Strona:Waldemar Bonsels - Pszczółka Maja i jej przygody.pdf/12

madzić tyle zapasów miodu, by wszyscy mogli przez zimę mieć utrzymanie. Bo wielką część miodu zebranego w lecie, musiano wszak odstąpić ludziom. Tego wymagały dawne przymierza państwowe, gdyż ludzie w zamian zabezpieczali dobrobyt państwa, starali się o jego spokój i bezpieczeństwo w zimie, chronili przed mrozem.
 Nazajutrz rano, Maja z łoża swojego usłyszała radosny wykrzyk:
 — Słońce wstało!
 Natychmiast się zerwała i przyłączyła do jednej ze zbieraczek miodu.
 — Dobrze — uprzejmie rzekła tamta — możesz wylecieć ze mną.
 W bramie zatrzymali ją strażnicy. Ciżba była ogromna. Jeden ze strażników powiedział Maji hasło jej ludu, bez którego żadna pszczoła nie dostanie się do miasta.
 — Zapamiętaj je — powiedział — i szczęścia w pierwszej podróży!
 Wyszedłszy poza bramę miasta, pszczółka musiała przymknąć oczy przed powodzią zalewającego je światła. W okół promieniowanie złota i zieleni, tak przebogate i ciepłe i wspaniałe, że z nadmiaru błogości nie wiedziała, co począć i powiedzieć.
 — Ależ to naprawdę cudowne — rzekła do swej towarzyszki. — Czy tam polecimy?!
 — Prosto przed siebie! — odrzekła tamta.
 Wtedy Maja podniosła główkę, poruszyła swemi ślicznemi, nowiutkiemi skrzydełkami i poczuła nagle, że deseczka, na której siedziała, jakoby zaczynała tonąć. A równocześnie zdawało się jej, że okolica przed nią umyka wstecz, a duże zielone kopuły ku niej podchodzą.