Strona:Waldemar Bonsels - Pszczółka Maja i jej przygody.pdf/8

wzburzony, przednią nóżką, służącą pszczołom za ramię i rękę, przygładził swe lśniące włosy na piersi.
 — Rychło spadnie nieszczęście — rzekł do Kassandry. — Rój buntowników opuści miasto. Obwołali już nową królową.
 Kassandra nie zwracała nań prawie żadnej uwagi. Nie podziękowała mu nawet za pomoc, a Maja czuła wyraźnie, że stara pani była bardzo nieuprzejmą względem młodego kawalera. Nie śmiała zapytać; wrażenia następowały po sobie ogromnie szybko, grożąc jej utratą przytomności. Wzburzenie ogólne i jej się udzieliło; zaczęła także brzęczeć cieniutko, delikatnie.
 — Co ci przyszło do głowy! ozwała się Kassandra. — Alboż zamało jeszcze hałasu?
 Maja natychmiast umilkła, pytające spojrzenie skierowując na starszą przyjaciółkę.
 — Chodź tutaj — rzekła do Maji — spróbujemy się nieco uspokoić.
 Ujęła Maję za jej piękne błyszczące skrzydełko, całkiem jeszcze miękkie i nowe i cudnie przeźroczyste, i usunęła ją w mało odwiedzany kącik, przed parę plastrów, napełnionych miodem.
 Maja przystanęła, uczepiwszy się jednego z plastrów.
 — Tu ślicznie pachnie — rzekła do Kassandry.
 Stara znów się obruszyła.
 — Musisz się nauczyć cierpliwości — rzekła. — Dziecko, ja w ciągu obecnej wiosny wychowałam już paręset młodych pszczółek i przygotowałam je do pierwszej podróży, ale żadna nie była taką wścibską. Wydajesz mi się jakąś wyjątkową naturą.
 Maja poczerwieniała i obydwa delikatne paluszki swej ręki wsunęła sobie do ust.