Strona:Waleria Marrené - Życie za życie.djvu/178

 — Lepiej jest tak jak jest, szepnęła. Ja nie mogę żałować życia; tak mi błogo umierać, a przecierpiałam tyle!...
 — Nie cierpiałabyś już dzisiaj, mówiłem z pękającem sercem, jabym ci nie pozwolił cierpieć.
 Uśmiechnęła się tajemniczym, znękanym uśmiechem.
 — Nie mówmy o tem co być mogło rzekła poważnie, widocznie zbierając siły; to już dzisiaj jest niepodobieństwem.
 — Czemu? czemu? zapytałem.
 — Dla mnie już niema szczęścia na ziemi, mówiła. Wierzę iż je znajdę po za nią. Rozłączyć się musiemy, ale nie na długo.
 — Czy sądzisz żebym mógł przeżyć ciebie? zawołałem.
 Spojrzała na mnie trwożnie, błagalnym wzrokiem.
 — Edwardzie, szepnęła siląc się na uśmiech, ty usłuchasz prośby mojej, nieprawdaż?
 — Prośby? powtórzyłem. Mów, rozkazuj, powiedz co cię na świecie zatrzymać, ucieszyć może!
 Wahała się chwilę jakby lękała się przerazić mnie, i odjąć nadzieję, jaką źle zrozumianemi obudziła słowy.
 — Przysięgnij że spełnisz prośbę moję, powtórzyła.
 Łzy migotały w jej zamglonych oczach, ręce złożone podnosiła ku mnie. Zrozumiał że żądać będzie ofiary ciężkiej, ale mógłżem jej odmówić?
 — Przysięgam, odparłem złamanym głosem, że wola twoje jest i będzie zawsze dla mnie świętą. Ale Idalio nie żądaj niepodobieństwa.
 Wzrok jej się rozradował.
 — Edwardzie, wyrzekła miękko, głosem dziecinnej prawie prośby, przysięgnij mi że żyć będziesz po śmierci mojej, że nie targniesz się nigdy na życie swoje; przysięgnij, bo inaczej zatrujesz mi słodycz tych chwil ostatnich,