Strona:Waleria Marrené - Życie za życie.djvu/195

kroków; obadwaj wyciągnęli ręce, lufą pistoletu dotykając prawie piersi przeciwnika.
 Los był rzucony. Który z tych dwóch ludzi legnąć miał trupem?
 Na komendę pociągnęli za cyngiel. Jeden wystrzał, upadek ciała, plusk krwi buchającej z rany, wszystko to było rzeczą chwili. Hrabia bez ducha leżał na ziemi. Kula przeszyła mu serce, skonał bez jęku.
 Edward z dymiącym jeszcze pistoletem w ręku, spoglądał obojętnie na ten widok. Oko jego nie rozradowało się śmiercią przeciwnika, krew jego wylana nie zrumieniła mu bladego lica; z rodzajem wstrętu odwrócił się od tego widoku i oparł na marmurze pomnika czekając aż z pomocą sekundanta hrabiego włożyliśmy ciało jego do powozu.
 Wówczas wróciłem do brata: stał nieporuszony, wzrok obojętny zatopił w przestrzeni.
 Nie mogłem oprzeć się wzruszeniu.
 — Edwardzie, zawołałem, ściskając go w ramionach jak dawniej, opłakanego już, ocalonego.
 Ale on odsunął mnie, jakby go niecierpliwił ten objaw uczucia.
 — Edwardzie, mówiłem niezrażony, zabiłeś go, zemsta twoja spełniona. Cóż teraz czynić zamierzasz?
 — Co? powtórzył obojętnie. Janie, wracaj do domu, nie troszcz się o mnie; dla mnie już nic uczynisz nie możesz.
 Daremne były usiłowania moje; nie mogłem wydobyć z niego nic więcej.
 Dopiero w chwili wyjazdu ścisnął mi rękę z niejakiem wzruszeniem.
 — Przebacz, szepnął, niewdzięczność moję. Byłeś dla mnie dobrym bratem. Teraz odwróć serce, za-