Strona:Waleria Marrené - Życie za życie.djvu/79

wiedz! Ja kocham tak, że niechcę kosztować cię łzy jednej, jednej chwili smutku!
 Nie mówiła nic, tylko na znak przeczenia wstrząsnęła głową.
 — Idalio, czemu to łzy? pytałem, ciągle klęcząc przy niej.
 — Alboż ja płaczę?.. — wyrzekła, podnosząc rękę do oczów.
 I nie mogąc przeczyć oczywistości, uśmiechnęła się blado z poza łez.
 — Przebacz mi, mówiła cicho, przymykając oczy, jakby lękała się zachodzących słońca promieni, które rumieniły jej twarz, lub mojego wzroku.
 — Co tobie? pytałem trwożny.
 — Ja nie wiem sama, odparła; ale czuję, że jaka struna w moim duchu zajęczała i zamarła nazawsze.
 I zimną dłonią pocierała czoło, jakby zbierając myśli rozpierzchłe.
 Dziwną intuicyą serca, zrozumiałem co powiedzieć chciała, zrozumiałem to nieujęte cierpienie czystego dziewiczego ducha, które tem jednem słowem „kocham“ oddawało się w poddaństwo na wieczność całą niepowrotnie. Czysty anioł przemieniał się w kobietę i bolał jakby nad upadkiem.
 Zrozumiałem to, i szczęście moje i duma zwycięztwa, w obec jej żalu odbiegła mnie w jednej chwili. Słowa zamierały mi na ustach, myśli wirowały w mózgu, a serce moje biło tak gwałtownie, że Idalia widzieć mogła pierś moją wznoszącą się i spadającą jak fala.
 — Więc cóż mam czynić? wyrzekłem w końcu. Mów, rozkaż!..
 A smutek bez nazwy ogarniał mnie przy niej nawet.
 Podała mi rękę z anielskim uśmiechem, ale twarz jej pozostała blada, wzrok zmącony.