Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom II.djvu/49

39

 — Ja go zmódz nie myślę, nie chcę — przerwała porywczo Regina — bo inaczej... inaczej cóżby mi w życiu zostało.
 Oczy starej panny spoczywały na niej z łagodnym wyrzutem.
 — Czy sądzisz — szepnęła — że ten tylko cierpi, kto nosi się z boleścią jak z szyldem, że miłość nie może przetrwać lat całych w samotności i ukryciu, że tęsknota musi mieć koniecznie blade lica i powieki bezsenne?
 Milczała, topiąc wzrok w starej pannie, która w tej chwili zdawała jej się przetworzoną.
 — Powtarzam ci — mówiła dalej ta ostatnia — jesteś młodą, więc nic dziwnego, że nie umiesz odczytywać głębi uczuć i myśli bliźnich. Gdyby nie to, zrozumiałabyś, że los twój nie jest wyjątkowy.
 Nastąpiła chwila ciszy.
 — Z czemże przyszłaś do mnie — pytała dalej Teodozya, wracając do poto-