Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/12

żonego w zadąsanem milczeniu górala — pamiętasz tę noc, kiedy zginął Maksym?
 Jurko drgnął cały jakby nim jakieś przykre wstrzęsło wspomnienie.
 — Było to jakoś o tym czasie — mruknął z cicha.
 — I taka sama noc była na dworze — ciągnęła zwolna góralka dalej.
 — Prawda, ciemno było jak w piekle a wiatr lodem ścinał.
 — I żar tak pryskał jak dzisiaj na Kruczym dzióbie — dodała Jewdocha z jakimś dziwnym, uroczystym naciskiem.
 Góral zerwał się na równe nogi i splunął w zabobonnym przestrachu.
 — Co mówisz Jewdocho — zawołał żywo — żar pryskał jak dzisiaj...
 I żyd ruszył się niespokojnie na te słowa, bo przesąd i zabobonność należy do przyrodzonych przymiotów wszystkich wychowanków gór.
 Wymówione z większym naciskiem słowa Jewdochy przejęły wszystkich jakąś tajemną trwogą, i wszyscy troje z wytężoną uwagą wpatrzyli się w ognisko.
 — Czy myślicie że co złego będzie — wybąknął żyd widocznie zmienionym głosem i ten chytry i podstępny wyraz jego twarzy zatarł się na chwilę, pod wpływem jakiegoś nieświadomego niepokoju.
 Jewdocha głębiej jeszcze na oczy zasunęła swe gęste, krzaczaste brwi i jeden gruby kościsty palec wyciągnęła do góry.
 — Dwadzieścia lat już temu — cedziła zwolna przez