Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/17

 Góral wstrząsł się cały.
 — A bogdajbyś pękł! — wrzasnął gniewnie i z strzelbą w ręku wybiegł z pod załomu.
 W tej chwili z dzikim poświstem wiatru zmieszał się jakiś inny świst daleki.
 — Jańcza idzie! — krzyknął żyd i porwał się na równe nogi.
 Stara góralka nie ruszyła się z miejsca, suchą gałęzią poprawiła żar i w zadumie głowę wsparła na ramieniu.
 Żyd wybiegł z pod załomu i obok Jurka stanął na szczycie skały.
 Daleki świst powtórzył się jeszcze donośniej niż pierwszą razą.
 — Idą! — powtórzyli obadwaj spólnicy jednocześnie.
 Jurko włożył w gębę dwa zagięte palce i dmuchnął całą siłą swej szerokiej wypukłej piersi.
 Rozgłośny świst trzykrotnem przeciągłem złamany echem rozległ się na ćwierć mili w oddali.
 — Wróćmy — mruknął żyd trzęsąc się cały od zimnego powiewu wiatru.
 Góral zwrócił się nagle w inną stronę i bystry wzrok wytężył w dal.
 W tym samym kierunku obejrzał się i żyd i zadrzał cały. Góral pochwycił go za ramię i zatrząsł nim gwałtownie.
 — Żydzie! widzisz? Swieci się na Wilczej szczece! — zawołał.
 — Ny, widzę, widzę, u tego czarownika — wybąknął.
 Góral ponuro ściągnął brwi i zagryzł wargi.