Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/23

 — Węgier a mówi i rozumie po naszemu — szepnęła tak głośno, że ją zrozumiał wargaty Jurko i prędko napowrót nakrył głowę.
 — A skądże wam przyszło naszemi bakuniarskiemi manowcami przechodzić przez granicę? — zapytał znowu dawnym inkwizytorskim tonem.
 Nieznajomy widocznie zmieszał się na to zagadnienie.
 — Miałem przyczynę — wycedził z niejakiem wahaniem.
 Snać jednak spostrzegł dziwne spojrzenie, jakie na tę odpowiedź wymienił pytający z starą nieruchomą jak głaz góralką, bo dodał prędko:
 — Musiałem umknąć z kraju, nie miałem innej drogi — Ludzie uciekają od nas do Węgier, ale z Węgier do nas nigdy — szepnęła znowu stara góralka, a szept jej choć cichy i zupełnie niezrozumiały dla nieznajomego doleciał uszu Jurka.
 — A cóżeście to zbroili, paniczu? — pytał dalej przemytnik, a w głosie jego coraz wyraźniejsza przebijała się surowość.
 Nieznajomy zmieszał i zakłopotał się więcej niż pierwszym razem.
 — Unikam przed branką — odpowiedział dopiero po chwili namysłu.
 — Umhu — wybąknął przemytnik i z pod oka spojrzał na Jewdochę.
 Stara góralka pochwyciła leżącą w pobliżu suchą, gałąź i poprawiła żar.
 — Pryska! — mruknęła krótko i w słup obróciła oczy.