Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/26

 — Mnie dał tylko jednego — świadczył się cygan uroczyście.
 — A kto on jest? — pytał dalej Jurko.
 — Albo ja wiem, powiada że student.
 — Węgier?
 — A jużci Węgier.
 — I umie i rozumie po naszemu?
 — Lepiej od nas — potwierdził cygan z naiwną obojętnością.
 Żyd czegoś się zamyślił głęboko i spodnią wązką, wargę wydął naprzód.
 — Student... ma złote dukaty... ny... wiecie co, ja wam coś powiem — ozwał się głośniej — może to i student...
 — Rewizor przebrany! — ozwał się z boku głos suchy i surowy, a w cieniu nocy ukazała się stara Jewdocha, która nieznacznie wymknęła się od ognia.
 Słowa te wywarły magnetyczny wpływ na wszystkich. Wargaty Jurko wstrząsł się od stóp do głowy i zadzwonił zębami jak wilk zgłodniały.
 Cygan szarpnął się gwałtownie i wyrywając się z rąk spólnika stanął w groźnej postawie. Twarz jego przybrała srogi wyraz, oczy zaiskrzyły się złowrogo. A i żyd drgnął cały i ręką czegoś prędko sięgnął w zanadrze.
 — Rewizor przebrany — powtórzył Jurko ledwie zrozumiałym głosem i oboma rękami strzelbę wzniósł w górę.
 — Nie wypuścimy go żywego — krzyknął cygan i jakiś szczególny giest zrobił w powietrzu.