Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/27

 — Zabić jak psa — szepnęła Jewdocha.
 — Ma dukaty — szepnął żyd — podzielimy się — dodał i ze znaczeniem kiwnął głową.
 Wargaty Jurko ścisnął strzelbę i postąpił o krok naprzód. Nagle przystanął na miejscu.
 — A jak to nie rewizor? — szepnął cokolwiek zachwiany.
 Jewdocha szyderczym wybuchła śmiechem i nic nie powiedziała.
 Żyd skwapliwie postąpił naprzód.
 — Wiecie co, ja wam coś powiem — poderwał zwinnym językiem — ja do niego zagadam po niemiecku, jak on odpowie, to pewnie rewizor. Wy jego będziecie zabić, a my się potem podzielimy dukatami.
 Środek ten przypadł od razu do przekonania Jurka; Jewdocha tylko znowu zaśmiała się szyderczo.
 — Dobrze zawołał Jurko. — Idź naprzód, a jak tylko odpowie po niemiecku, to ja zaraz prosto w łeb — dodał i przyłożył się do strzelby.
 Jolko nie zadowolony pochwycił go za rękę.
 — Ny, po co zaraz robić hałas i harmider — ozwał się przekonywającym tonem — na co tu strzelać na takiego chapcyźnika, skrobifajkę, ja wam lepiej poradzę.
 Tu znowu sięgnął w zanadrze i dobył długi szpiczasty nóż.
 — Ja będę z nim mówił z przodu, a ty Jurku jego w kark z tyłu. A z dukatami to się podzielimy bez niczyjej krzywdy.
 I ta rada żyda podobała się Jurkowi, pochwycił za nóż i zaciskając zęby w milczeniu postępował za żydem,