Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/102

 — No cóż, nie prawda może? nie widziałeś pan sam na własne oczy nieboszczyka? — pytał dalej niezrażony Girgilewicz.
 — To jest... to... — jąkał się mandatarjusz.
 — Jakto? sam go widziałeś człowieku, i nic nie mówisz? — zakrzyknął Katilina.
 Mandatarjusz konfundował się coraz mocniej.
 — Bo to widzisz pan — zająknął się — nie wiem jak pan to weźmiesz... to jest... jak ci się to wyda...
 — Ależ zmiłuj się dobrodzieju, opowiadaj, nie nadużywaj mej ciekawości.
 — Opowiadaj pan sędzia, taj tylko — zachęcał Girgilewicz.
 Mandatarjusz znowu potarł czuprynę.
 — Daję panu słowo honoru, słowo uczciwości — ozwał się wreście, jak gdyby do jakiegoś hazardowego nakłaniał się postanowienia — że wszystko co panu opowiem jest szczerą prawdą, którą w każdej chwili mógłbym stwierdzić świadectwem żywego człowieka.
 — Bez wstępów, bez przedmowy! — niecierpliwił się Katilina.
 Mandatarjusz odkrząknął, odkaszlnął należycie i nareszcie ozwał się dopiero po krótkiej chwili:
 — Było to prawie otym samym czasie zeszłego roku.
 — Jeszcze nim ja nastałem — uzupełniał pan Gustaw Chochelka.
 — Miałem wówczas małą komisyjkę, bawił u mnie młody konceptowy praktykant z cyrkułu, pan Józef Minsowicz, zapalony miłośnik skrzypców i polowania.