Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/106

 — O dla Boga! — wrzasnął Girgilewicz i prędko porwał się z miejsca. — Cóż tam sobie pomyśli moja żona! Upadam do nóg! Spokojnej nocy życzę państwu — kłaniał się pospiesznie na wszystkie strony, i co tchu wymknął się za drzwi.
 — Tylko żebyś się gdzie na drodze nie spotkał z nieboszczykiem! — krzyknął za nim Katilina.
 — Pan Bóg z panem! — zawołał Girgilewicz z za drzwi, i przeżegnał się przestraszony.
 Katilina wyciągnął się i ziewnął głośno.
 — Gdzież mię ulokowałeś łaskawco? — zapytał gospodarza.
 — W kancelarji.
 — Z panem Chochelką?
 — Ze mną — potwierdził aktuarjusz.
 Katilina spojrzał nań z szyderczym uśmiechem i westchnął.
 — Ach gdybyś pan był przynajmniej tem, czem twoje nazwisko — szepnął.
 — Jakto? czem? wybąknął aktuarjusz i poczerwieniał aż po wyżej uszu, przeczuwając nową jakąś obelgę.
 — Generis feminini — bąknął Katilina i głośnym, rubasznym wybuchnął śmiechem.
 — Dobranoc ci kapłanie sprawiedliwości — zawołał poufale do swego gospodarza, a chwytając pod ramię aktuarjusza w dwóch susach wyciągnął go z pokoju do kancelarji po drugiej stronie sieni.
 Mandatarjusz milcząc patrzył kilka chwil za odchodzącym, a potem w zamyśleniu potarł czoło.
 — Trzeba iść spać — szepnął. — Ale ten szuja