Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/112

 I jeszcze raz obadwaj głośnym wybuchli śmiechem.
 — Wiesz — ozwał się nareście wyraźniej gospodarz — powinienbyś żądać dziesięcioletniego przywileju na sposób, z jakim po raz pierwszy przedstawisz się w obcym domu. Poturbowałeś mi lokaja...
 — Chciałem go tylko zmusić, aby mię zaprowadził do ciebie.
 — I nie oglądał bliżej twojej garderoby.
 — To już było za późno, łotr zaczął od tego.
 — Ależ na miłość Boga, opowiadaj prędko, skąd się tu bierzesz, gdzie bawiłeś, co robiłeś et caetera, et caetera.
 — Ho ho, nie tak prędko łaskawco, najprzód musisz się dowiedzieć po co tu przyszedłem.
 — Więc nie w odwiedziny?
 — Ba i bardzo! Szukam obowiązku, jaśnie wielmożny panie!
 — Aż tak źle z tobą!
 — Do niedawna było jeszcze gorzej, ale teraz...
 — Teraz?
 — Będzie już dobrze, kiedy mego Gracchusa zastaję nie zmienionego mimo szesnastu wsi, które jak istne pieczone gołąbki spadły mu do gęby.
 — Znajdujesz mię więc nie zmienionym — pytał Gracchus ciągle tym samym drwiąco wesołym tonem.
 — Jak siebie samego!
 Grakchus aż podskoczył z swej kanapki.
 — Vade retro satanas! więc ty się nic nie zmieniłeś? — zawołał z przestrachem.
 — Ani o włosek! Oto najdobitniejszy dowód — od-