Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/113

parł z rubasznym śmiechem Katilina, i wskazał na podniesione w górę ukośne zapiętki.
 — Zawsze ten sam hulaka, szaławiła, hałaburda.
 — Burda — powtórzył tylko Katilina, i kiwnął głową.
 — Ten sam libertyn niepomny na wczoraj, niedbały o jutro.
 — A tak trochę... mniej więcej!
 — Kpiarz, dla którego nic świętego nic poważnego nic nietykalnego.
 — Za długą snujesz już litanię — przerwał Katilina, choć ani myślał się urażać.
 — Namiętny wielbiciel płci pięknej...
 — Aha... płci... — powtórzył Katilina i zakrztusił się czegoś.
 — Niedowiarek nie uznający ni Boga ni djabła!
 — Ale wierzący ślepo w twój charakter i twoje serce.
 — I w moją pamięć, nie prawdaż?
 — Ale tylko w twoją.
 — Ocaliłeś mię kiedyś od ekskluzji.
 — No, jak teraz rzeczy stanęły, to nie wielką wyświadczyłem ci przysługę.
 — Ale wówczas ogromną, i to nietylko mnie.
 — Prawda, przysłużyłem się trochę i twojej matce, o którą zaledwie teraz pozwalasz mi się zapytać.
 — Wesoła i uśmiechnięta twarz Grakchusa spoważniała i zasępił się nagle, a z piersi wyrwało się przytłumione westchnienie.
 — Moja matka — szepnął zmienionym głosem...
 — Nie żyje?! — wykrzyknął Katylina domyślając się reszty.