Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/117

chwili po wyłataniu skóry łotrowi dyrektorowi.
 — I gdzież się udałeś?
 — Nie zgadłbyś nigdy w życiu!... Pognałem prostą drogą do klasztoru...
 — Do klasztoru!
 — Zostałem nazajutrz zaraz braciszkiem dobromilskich O. O. Bazyljanów.
 — Czy być może! — zawołał Gracchus, głośnym parskając śmiechem.
 — Na moje szczęście umarł był właśnie wówczas brat szafarz klasztorny, a czcigodni ojcowie wnosili z mojej facjaty, że muszę znać się na wiktuałach, i potrafię zastąpić nieboszczyka.
 — I przyjęli ciebie w swoje grono, ciebie największego heretyka, jakiego kiedykolwiek ziemia nosiła!
 — Bez długich zachodów i korowodów: Przywdziałem kutę bazyljańską, otrzymałem imię brata Pantalemona, i zostałem wice-gubernatorem klasztornej spiżarni, klasztornych stajen i chlewów.
 — I złożyłeś ślub zakonny?
 — Jeszcze czego nie stało! Naprzód przecież musiałem przebywać nowicjat.
 — I o ten zapewne rozbiła się twoja zakonna karjera?
 — Tak mniej więcej. Ciche, spokojne życie klasztorne, ujęte w karby surowej reguły, nie mogło na długo pogodzić się z moją naturą. Jużto śmiej się jak chcesz, ale ja w święcie wierzę w przysłowie: Nomen et omen. Nazywam się Damazy Czorgut a czy nie czujesz, że w samym dźwięku tego imienia przebija się już coś niestałego, niepewnego, awanturniczego!