Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/126

 Profesor zawołał nagle z katedry:
 — Damazy Czorgut!
 — Adsum! — odpowiedział głośno i śmiało barczysty sąsiad.
 — Posadziłem koło ciebie nowo zapisanego Juljusza Żwirskiego, bo widać mu z twarzy, że łagodny i spokojny — prawił profesor poważnie — pamiętajże utrzymywać z nim zgodę, bo pierwsza z twej strony zaczepka, karana będzie z podwójną surowością.
 Czorgut wzruszył z lekceważeniem ramionami, potem spojrzał z nietajoną złością na swego sąsiada i mruknął zuchwale.
 — Nie miałbym z kim szukać zaczepki ta z nim. Niech sobie siedzi spokojnie, ale proszę pana profesora, najczęściej cicha woda brzegi rwie.
 — Milczyć — upomniał profesor surowo — ty na wszystko znajdziesz odpowiedź, ale powiadam ci jeszcze raz, że na pierwszą skargę Żwirskiego, nie będę uważał, żeś eminentysta, ale cię zamknę do karceru, i dam złą notę w obyczajach.
 Czorgut usiadł i znowu wzgardliwie ruszył ramionami. A widać było że namotał sobie na nos protekcję profesora. Całą godzinę siedział spokojnie, ale zaledwie profesor w chwili wypoczynku wyszedł ze szkoły, porwał się nagle z miejsca i silną ręką pochwycił za kark nowego sąsiada.
 — Co ty chrząszczu masz być fagasem belfera? — huknął mu nad uchem.
 Przestraszony tak nagłym napadem Julek, nie miał nawet siły odpowiedzieć.