Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/136

 — Ciebie nie mogę policzyć do żadnej kategori, bo cię jeszcze nie rozumiem i nie pojmuję o co tu właściwie chodzi.
 Juljusz zerwał się z siedzenia i kilka razy szybkim krokiem przeszedł się po pokoju.
 — Przypominasz mię sobie dobrze z moich czasów studenckich — przemówił naraz — powiedzże, nie byłżem szczęśliwy z memi wyobrażeniami, memi marzeniami, mymi nadziejami na przyszłość?...
 — No tak, w samej rzeczy, circa circiter — odpowiedział Katilina, zapalając z flegmą nowe sygaro.
 — Cóżbyru za to nie dał, żebym dziś w takiem samem znajdował się usposobieniu!
 — Potraf tylko pozbyć się sześciu lat które ci przyrosły tymczasem, a powrócisz pewnie do ówczesnego usposobienia.
 Juljusz żachnął się niecierpliwie.
 — Ależ nie pojmujesz mnię człowieku! — wykrzyknął.
 — Najprostszy na to sposób, mów wyraźniej — od powiedział Katilina, puszczając spory kłąb dymu.
 Gracchus usiadł znowu.
 — Dobrze, — zawołał żywo — wytłumaczę się naj wyraźniej.
 — Tandem? — zapytał Katilina, wyciągając się wygodnie w krześle, jakgdyby na dłuższe przytowywał się opowiadanie.
 — Przypominasz sobie nasze różne i różne wspólnplany, zamiary i marzenia. Aby wiele z nich wprowadzić w wykonanie, zdawało się nam wszystkim, że