Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/140

 — To jest mogli słyszeć.... zwietrzyć jak....
 — Jak?.... — naglił Katilina, niepojmując dziwnego wahania się przyjaciela.
 — Jak sam hrabia naprzeciw mnie usposobiony.
 — Tam do licha — mruknął Katilina, wzruszając ramionami — tyś sam przecie powinien wiedzieć o tera najlepiej.
 — W samej rzeczy.... ale widzisz.... pod tym względem sam sobie nie mogę zdać sprawy — jąkał się z jakiemś osobliwszem pomieszaniem.
 Katilina przypatrywał mu się pilnie z boku i nagle rzucił się w swem krześle.
 — Niech mię piorun trzaśnie — pomyślał z ważną miną — czy nie wlazłem tu w sam stek jakichś szczególniejszych tajemniczych, romantycznych wypadków. Co krok stąpię, jakaś tajemnica, co słowo usłyszę, jakaś zagadka. Czegóż ten się znowu tak miesza i jąka na wspomnienie hrabi Zygmunta, czy nienawiść do niego otrzymał w spuściźnie po swym dobrodzieju?....
 Juljusz tymczasem przeszedł się szybko tam i nazad po pokoju.
 — Niech cię nie dziwi moje zapytanie — przemówił po chwili spokojniej — dowiesz się jego powodów z dalszego toku opowiadania.
 — Jakto kawałek literata — bąknął Katilina wesoło — powinienbyś zachować lepszy szyk, i naprzód przeczytać powody, a potem dopiero przystępować do
 Juljusz usiadł nappwrót na sofkę, i zaczął dopiero po chwili.
 — Odziedziczyłem mój bajeczny spadek nie będąc