Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/146

zaniechał nietylko samego siebie na rozliczne narażać niebezpieczeństwa ale i szkodzić wszystkim swoim sąsiadom.
 — Przyrzekłeś tedy?..
 — Nic nie przyrzekłem, wywinąłem się dwuznaczną jakąś odpowiedzią, ale kiedym już wyszedł i miał wsiadać do powozu, rzuciłem okiem mimowolnie ku oknom łacu i ujrzałem....
 — W szybach twarz hrabianki — kończył Katilina z ironicznym uśmiechem, zapalając z flegmą trzecie z kolei sygaro.
 — Tak. Patrzyła na mnie.
 — Jak ci się zdawało z wielkiem zajęciem — wpadł mu znowu w mowę Katilina.
 Juljusz pochylił głowę na piersi, i zadumał się na chwilę.
 — I cóż dalej — zapytał znowu Katilina.
 — W krótkim nad me spodziewanie czasie odwiedził mię hrabia na wzajem.
 I znowu zapewne ponowił swoje przedstawienie.
 — Bynajmniej. Rozmawiał ze mną jakgdyby był przekonany, żem już ślepo usłuchał jego rady i nawrócił się zupełnie.
 — Wiesz, poderwał Katilina zrywając się nagle z swego karła — resztę zgadłbym zupełnie.
 — Wątpię!
 — Tobie stała zawsze w oczach cudowna postać hrabianki — ciągnął Katilina niezrażony. — Niebawem pojechałeś znowu do Orkizowa, fizjonomja hrabianki wdrożyła ci się silniej jeszcze w pamięć, i zacząłeś by-