Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/147

wać coraz częściej... zakochałeś się po uszy.... ale po dziś dzień nie wiesz, jak właściwie stoisz u hrabiego t. j. czy rzeczywiście uważa cię za swego kuzyna, czy tylko za jakiegoś przypadkiem bogatego ale nieskończenie od siebie niższego sąsiada, alias jednem słowem czy chce żyć z tobą z wszelką uprzejmością, ale z daleka, czy też gotówby nawet patrzeć bez obrażonej dumy na otwarte do córki konkury.
 Juljusz jakby wcale nie słuchał, przechadzał się w zamyśleniu po pokoju.
 — Nie wiem czy w murach klasztornych, czy koszarach wojskowych nabyłeś takiego daru dywinacyjnego — rzekł z lekceważeniem.
 Katilina wzruszył ramionami i usiadł na dawnem miejscu. Juljusz zatrzymał się nagle w swej przechadzce po pokoju.
 — Słyszałeś już o żwirowskim dworze?
 — Zaklętym?
 — A tak zaklętym, jak go nazywa lud.
 — Nasłuchałem się o nim niestworzonych rzeczy od twego ekonoma i mandatarjusza.
 — Wiesz, w nim jakaś osobliwsza tkwi tajemnica.
 Czorgut zerwał się na równe nogi.
 — Co, i ty wierzysz w chodzącego nieboszczyka?! — wykrzyknął w najwyższem zdziwieniu.
 — Nie w nieboszczyka, ale w tajemnicę, którą osłania.
 — Więc rzeczywiście coś osłania.
 Juljusz zamiast odpowiedzi, przystąpił do małego biórka mahoniowego, i dobył z niego jakiś papier zapisany.