Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/159

jednem skinieniem dać do zrozumienia, a na uczciwość nie spałbym, nie jadłbym...
 Hrabia machnął ręką niecierpliwie.
 — Jakaż nareście pozostaje rada? — zapytał z widoczną niechęcią.
 — Posłać do Brunentiefa, na uczciwość jaśnie wielmożny panie.
 Hrabia wstrząsł głową.
 — Na lichwę — mruknął przez zęby.
 — Na uczciwość jaśnie wielmożny panie, nie ma innego środka, wódka sprzedana, zboże wypłacono, kwartalne raty z propinacji, młynów, tartaków i papierni nie wystarczą na pierwszy spłat dla towarzystwa kredytowego....
 — Bój się aspan Boga — poderwał hrabia w złym humorze, przestając już tykać faworytowi — mam tak znaczny majątek, a coraz mniej pobieram dochodów.
 — Na uczciwość, prosta rzecz jaśnie wielmożny panie! Coraz więcej rosną procenta. Jaśnie wielmożny pan uniósł się za daleko szlachetnością, ręcząc za hrabiego Teofila.
 — Cóż mi tam aspan wspominasz to zaręczenie, straciłem przez to 50,000 złr. i nic więcej. A to przecież nie wielka różnica w moim majątku.
 — W majątku nie, to prawda jaśnie wielmożny panie, ale na uczciwość trzeba było zaraz zaciągnąć znaczne długi, nie uiściwszy dawniejsze pożyczki towarzystwa kredytowego. Nadto jaśnie wielmożny panie, zgorzał folwark w Wierzbińcach i spichlerz w Orsadowie, a i przymnożyły się wydatki jaśnie wielmożnych